Hareket ediyorum, evi taşıyorum, benim diyebileceğim. Mutlu ve heyecanlıyım, ancak geçen gün bulaşıkları paketlediğimde ve çatal bıçak çekmecelerini, tavaları ve çeşitli eşyaları boşalttığımda, yanağımdan aşağıya doğru kayan bir gözyaşı yardım edemedim. Güle güle, yemek yap, hoşçakal .
Bu dört yılda birlikte çok yaşadık. Dün bana işçilerle, marangozla ve ev sahibimle bir araya gelirken tartıştığımda hala görünüyor - neden onu tasarladım çok uzun bir hikaye - ve bugün size iyi zamanları hatırlamak için geri bakmadan değil paylaştık .
İlk tarifim, bazı gizli spagetti
O zamanlar hala burada, Directo al Paladar'da ve hatta kişisel bir gastronomi blogunda yazmamış olmama rağmen, büyük ve rahat bir mutfak istediğim açıktı . Çok zaman harcadığınız ve yer sıkıntısının çok pahalı olduğu bir yer.
Böylece, yemek odası masasını feda ettim - oturma-yemek odası mutfağımın alanı 20 metrekare idi - ve dört kişinin sessizce yemek için üç metre uzunluğunda bir çubukla değiştirdi , ama aynı zamanda bana kıskanılacak bir iş yeri, kolay kullanım için yer ve sonuçta fotoğraf çekmek ve video kaydetmek için mükemmel bir yer.
Bu iyi aydınlatılmış bar olmasaydı, imzamı hala hayata geçiremezdim
Eminim ki yeni mutfağım da beğeneceğim şekilde tasarlanmış olsa da - size göstereceğim - gıda blogcularının sahip olduğu tüm ihtiyaçları (özellikle ışık ve alan) düşünerek, o büyük barı özleyeceğim devam ediyor .
Malzemeleri sunmak için mükemmel bir arka plan olan koyu rengi, 80 santimetre genişliğinde ve her şeyden önce, fotoğrafları doğal ışıkla çekmek için büyük bir pencerenin önüne yerleştirildi. Üzerinde ilk tarifimi, doğrudan videoda görebileceğiniz şuruplu kırmızı pirinç (carabinieri) gibi harika lezzetlere tanık olmasına rağmen, 2009 yılında mantarlı bazı baharatlı baharatlı spagetti Direct to the Palate'de fotoğrafladım.
Tabii ki de dezavantajları vardı, çünkü o mutlu seramik ocağın içindeki paellalara hiç dikkat etmedim ve yığın, her tarifle lekelediğim tencere ve tabak miktarını ovmak için çok küçüktü. Ama yine de, midem düğümünü artık içinde pişirmeyeceğimi, fotoğraf için mükemmel bir açı ararken tezgahının soğuk dokunuşunu asla hissetmeyeceğimizi düşünüyor.
Duyguları olan inert malzemeden başka bir şeyle uğraşmayan bir yeri özleyebilmeniz inanılmaz görünüyor . Bu çok saçma, ama sanki yaşadığımız tüm anlar ortadan kalkmış gibi, belki de güzel bir gün batımından sonra güneş ufukta kalıcı olarak kaybolup sizi acı bir tat bıraktığında sizi davet eden bir şey var. Başkaları olacağını bilseniz de, asla böyle birini görmeyeceksiniz.
Bu nedenle ve çok daha fazlası, dünyadaki tüm sevgiyle size veda ediyorum. Güle güle, yemek yap, hoşçakal .
