İçindekiler:
Amerika Birleşik Devletleri'nde, ücretsiz büfenin mucidi, bu kuruluşların adı çok açık: TÜM SİZ YEMEK . Aslında emrinizde “yiyebileceğiniz her şey” var ama her şeyin sınırı nedir?
Gerçek şu ki, genel olarak düşündüğümüzden daha dardır ve büfelerin işi buna dayanır. Teklif cazip ve iddiaya sinekler gibi düşmeye devam ediyoruz, ama er ya da geç hepimiz dolduruyoruz ve hesaplar tam olarak ortaya çıkıyor çünkü işi ziyaret eden - onu beslemenin maliyetinin üzerinde yiyen her Homer için - dört tane var Marge - çok aşağıda yiyen.
Gerisi saf pazarlama ve mikroekonomide "doyumsuzluk ilkesi" olarak bilinenlere dayanıyor : aynı maliyet için daha fazlasına sahipseniz, o zaman daha fazlasına sahip olmak istersiniz. Aynı fiyata sonsuz suşi alabiliyorsanız neden bir tabak suşi için 15 avro ödeyesiniz?
Kuşkusuz, ücretsiz büfe içindeki suşi dehşettir. Ama bu birçok insanın değer vermediği bir şey. Ve işte bu kuruluşların işi yatıyor: herkes açık çubuğun eğimli olduğunu biliyor , ama açık bar.
Büfe ekonomisi
Ücretsiz büfeler geçen yüzyılın 50'lerinde Las Vegas'ta - başka yerlerde - bir tür meydan okuma olarak doğdu . Fikir, uygun fiyatlı teklifleri nedeniyle insanları çekmek değildi, çünkü fast food zincirleri bunun içindi, ama sunulan en iyi ürünleri bile denemeden personeli tam olarak bitirmeye teşvik etmekti.
Büfelerde daha az personel, set menü ve indirimli servis
Çoğu büfenin aynı tekniği vardır: rahatsız olurlar , kimse masada biriktirdiğiniz yemekleri almaz ve sizi en ucuz yiyecekleri (genellikle makarna, pirinç ve pizza) doldurmaya iter , böylece binaları en kısa sürede terk edersiniz . Çok fazla zaman harcarsanız, genellikle dahil edilmeyen ve hesabın tazmin edileceği içecekler için ödeme yapmanız gerekecektir.
Ücretsiz büfenin temel ekonomisi, geleneksel bir restoranın ekonomisi ile aynıdır: sarf malzemelerinin maliyeti, ürünler için müşteriler tarafından ödenenden daha az olmalıdır. İkisi arasındaki fark kar marjıdır.
Restoranlar, satışları yiyecek ve içecek, ücret, kira ve diğer masraflar için harcadıkları harcama ile dengelemelidir. Ancak bu değişkenler ücretsiz bir açık büfede çok farklıdır: müşteriler kendilerine hizmet ettikçe, personel talebi önemli ölçüde düşme eğilimindedir ve günlük olarak, çok iyi kontrol edilen maliyetlerle sabit bir menü hazırlanmaktadır.
Ancak hepsi avantaj değildir. Büfeler, sipariş ettiklerini beğenmeyen müşterilerle uğraşmak zorunda kalmazlar ve aslında hizmet hakkında endişelenmek zorunda kalmazlarsa da, başka bir sorunla uğraşmak zorunda kalırlar: yemek yemeye istekli olan müşteri. hesapların çıkmasının bir yolu var.
Büfe Avı Titanlar
Ücretsiz büfe çok iyi çalışılmış bir iş, ama her zaman midesini sınırına itmek isteyen insanlar ve onunla restoran faturaları vardır.
Geçen hafta, Alman triatlet Jaroslav Bobrowski 80 yemek çiğ balık yedikten sonra ücretsiz bir açık büfe olarak persona non grata ilan edildikten sonra dünyadaki gazetelerde manşetlerde yer aldı . Bobrowski, daha sonra tıkınırcasına bir ısırık yemeden 20 saat geçirdiği sert bir aralıklı oruç rejimini izler ve restoran sahiplerini 15,90 avro karşılığında arkadaşının kendini salladığı, beş kişi yemek yerdi.
Ironman triathlete Jaroslav Bobrowski has quite the appetite.
He ate 80 plates at an all-you-can-eat sushi restaurant ???
Eighty.
The owners banned him ?
✍️@SZ pic.twitter.com/x0VXK6nUli
- DW Sports (@dw_sports) 14 de septiembre de 2018Original text
Contribute a better translation
Los responsables del establecimiento permitieron al triatleta comer lo que quiso, pero tras pagar la factura le informaron de que no volvería a ser bienvenido, acogiéndose al derecho de admisión.
No es un caso aislado. En EEUU la noticias sobre personas que revientan este tipo de establecimientos son habituales, y todos los bufés tienen normas para protegerse de este tipo de clientes.
Los grandes dramas suelen vivirse en los establecimientos de marisco, donde los comensales más veteranos saben cómo sacar partido a la oferta. Los alimentos más preciados, como las patas de cangrejo, desaparecen del autoservicio en cuestión de segundos. Hay personas incluso que, según aparecen, se llevan toda la bandeja a su mesa, una práctica que suele estar prohibida.
Los límites de la comida sin límites
Es la letra pequeña la que protege a estos establecimientos de convertirse en un negocio ruinoso. En general, todas las normas giran en torno a una regla de oro, presente en todos los bufés: no puedes coger más comida si no acabas la que ya tienes. Algo a lo que suele sumarse también un límite temporal (no puedes ocupar la mesa sin comer nada entre la comida y la cena, por ejemplo, algo que más de uno ha intentado) y la prohibición de llevarse comida fuera del establecimiento.
Estas reglas son necesarias para limitar uno de los grandes problemas de este tipo de negocios: el desperdicio alimentario, que puede ser astronómico, y afectar muy negativamente a las cuentas del restaurante.
Hay establecimientos que cobran un suplemento por toda la comida que quede en la mesa al pedir la cuenta
Normalmente, la vigilancia de estas normas, que existen en absolutamente todos los bufés, es informal: el camarero te llamará la atención si tienes demasiadas sobras y sigues cogiendo comida. Pero hay establecimientos que van más allá y cobran un suplemento por toda la comida que quede en la mesa al pedir la cuenta. Pero ni por esas te puedes librar de un cliente decidido a reventar los límites.
En 2011, un cliente que había pagado 28 dólares en un bufé libre de sushi de Los Ángeles se dedicó de forma sistemática a comer tan solo el pescado, descartando todo el arroz que acompañaba a este.
El chef y propietario de restaurante recriminó al cliente explicándole que si la gente descartaba el arroz, que llena más, y se comía solo salmón y atún las cuentas no salían, y por ello no permitían rechazar ningún elemento de los platos. El hombre objetó que no podía comer el arroz porque era diabético, y el chef le invitó a coger solo sashimi (el pescado crudo sin arroz). El hombre se negó y el restaurante le cobró precios a la carta por todo lo que había dejado en el plato.
¿El desenlace? Muy estadounidense. El cliente reapareció en el restaurante semanas después con una demanda que alegaba que la reprimenda del chef le había causado “humillación, vergüenza y angustia mental” y en la que se pedían 6.000 dólares como compensación.. No sabemos en qué quedó el pleito, pero sí que el restaurante cambió de nombre.
Dado casos como este no es de extrañar que cada vez se sofistique más la letra pequeña de los bufés: hay que poner límites a la falta de límites.
Imágenes - iStock/Wok Garden
